Marlena Milwiw nie żyje
W wieku 93 lat zmarła Marlena Milwiw – poinformowała jej przyjaciółka, aktorka Krystyna Demska-Olbrychska. Jak przekazała w zamieszczonym na Facebooku wpisie: „Umówiłyśmy się na 3 maja. (…) Dzwoniłam kilka razy dzisiaj, żeby potwierdzić, ustalić godzinę. Moja centrala milczała. (…) Zdenerwowana zadzwoniłam do syna Marleny, Piotra: Mama w szpitalu, źle się poczuła i przed południem zawieziono ją do Piaseczna, chociaż nie chciała. (…) Zaczęłam się szykować do wizyty w Piasecznie zaraz, teraz, dzisiaj. (…) Wtedy przyszedł sms od Piotra: Mama nie żyje”.
Bardzo mi smutno, że nie zdążyłam. To oczywiste, że będę bardzo tęsknić, że już tęsknię, chociaż jeszcze nie wszystko do mnie dociera. Co można teraz zrobić? Tylko pamiętać, wspominać, wspierać jej najbliższych, a zwłaszcza dwóch moich chrzestnych synów, a jej wnuków: Adama i Alka Baronów, Piotra, Elę, Marysię, przyjaciół i znajomych – podkreśliła.
Marlena Milwiw zmarła 1 maja 2025 roku w szpitalu – potwierdziła w rozmowie z RMF FM Marlena Miarczyńska, prezeska Fundacja Artystów Weteranów Scen Polskich.
Baronowie w żałobie
Marlena Milwiw była matką saksofonisty jazzowego Piotra Barona oraz babką jego dwóch synów: znanego z zespołu Afromental gitarzysty Aleksandra Milwiwa-Barona oraz muzyka grupy Pink Freud, Adama Milwiwa-Barona.
Urodziła się 22 września 1931 roku we Lwowie. W 1955 roku ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie, a już rok wcześniej zadebiutowała na deskach Teatru Nowej Warszawy. Po przeprowadzce do Wrocławia grała na deskach tamtejszych teatrów: Pantomimy, Rozmaitości, Współczesnego, wykładała również na wrocławskiej Akademii Muzycznej.
Przed kamerą po raz pierwszy wystąpiła w filmie „Jak być kochaną” w reżyserii Wojciecha Hasa z 1962 roku. Pojawiła się też w filmach „Wyjście awaryjne” czy „Pora mroku” oraz serialach „Życie jak poker”, „Pierwsza miłość”, „Warto kochać” i „Licencja na wychowanie”.
Za swoje dokonania artystyczne została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (1978), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1988) oraz Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2007). Ostatnie lata życia spędziła w Domu Artystów Weteranów Scen Polskich w Skolimowie.
